|
|
Cena Sławy
Strona 1
Autor: Xarana
1 : 2 : 3 : 4 : 5 : 6 : 7 : 8 : 9 : 10
Był juz późny wieczór, właściwie zbliżała się noc, pola Juno spowiła gęsta mgła. Właśnie strażnicy zabierali się do zamykania bram miejskich gdy do północnych wrót zbliżyła się jakaś skromnie odziana postać.
- Hej strażnicy, zaczekajcie chwilę, jeszcze ja.
- Już za późno panie, minęła godzina dwudziesta. Poczekaj do rana, do wschodu słońca.
- Jakże to? Od wielu dni przemierzam pustkowia Merak, Dratan, jestem już u kresu sił. Panowie, zlitujcie się nad pielgrzymem szukającym azylu, swego miejsca na ziemi.
Strażnicy spojrzeli na wędrowca, wyglądał na przyzwoitego młodzieńca.
- A niech tam, wchodź.
- Wielkie dzięki za okazaną łaskę - powiedział wyciągając spod płaszcza chudy mieszek.
- Nie, nie trzeba, schowaj go, nie wyglądasz na zamożnego. Idź tedy panie o świcie do Ratusza by zameldować się w mieście.
- Nie omieszkam.
Wolnym krokiem wszedł do miasta, rozglądając się bacznie dookoła. Było cicho, panował mrok. Latarnie oliwne skąpo oświetlały uliczki. Dochodząc do placu targowego, ujrzał w oddali bardziej wyraźne światło. Skierował swoje kroki w tamtym kierunku. Zbliżając się usłyszał rozmowy, mieszające się z wybuchami śmiechu. Chciał podejść bliżej, gdy nagle rozległ się przeraźliwy koci miauk. W tym właśnie momencie przybysz potknął się o łaciatego kota, który akurat przycupnął za węgłem, czając się do skoku na upatrzoną ofiarę.
Rozmowy ucichły, wszyscy spojrzeli na niego.
- Ha, ha - co za oferma- drwiąco podsumował młody uzdrowiciel Aki.
Młodzieniec zacisnął pięść na rękojeści puginału.
- Ale śmieszne, a wy ktoście niby?
- Nic ci do tego - rzekł chudy szelma Bodi.
- Spójrzcie, mości panowie na tego żółtodzioba. Jaki butny. Zaraz go sieknę, że tylko buty zostaną z niego - zachichotał rosły Gowers.
- Ho, ho, strasznie groźnie to zabrzmiało, aż mnie ciarki przeszły. - zadrwił młodzik - Dlaczego czepiasz się mnie? Szukasz zwady? O co ci chodzi.
- O nic, tak sobie dumam - kontynuował Gowers - jeślibyś ty wszedł w tę tu uliczkę od strony fontanny a ja od zachodniej bramy, to który z nas doszedłby żywy do Księżycowej Statuy? Zwarzywszy na mieczyk jaki masz przy boku a jaki ja, mniemam, że to ja dotrę do celu po twoim trupie bratku.
- Warto by się założyć - rzekł wędrowiec i tym momencie kątem oka zauważył jakiś cień.
Z mroku wynurzyła się zakapturzona postać, która przybyła nie wiadomo skąd i zmierzała nie wiadomo dokąd.
- Witam, dostojni panowie, wybaczcie starcowi i posłuchajcie tego co powiem.
Otóż, od zarania dziejów człowiek odkrywał nowe lądy, sprawdzając co jest za horyzontem. Przemierzał bezdroża Irys w poszukiwaniu źródła prawdy. Pielgrzym zawsze podążał w kierunku światła, gdyż ono było przewodnikiem ludzkiej egzystencji i skupiało wokół siebie ludzkie stado. Wy panowie możecie być tym światłem. Spójrzcie na tego młodzieńca i zapamiętajcie... wsparty wędrowiec odpłaci w dwójnasób, odrzucony odejdzie i stanie się wrogiem po wszech czasy.
- Ha, ha !Co ten staruch bredzi - zachichotał pryszczaty Zarcek.
- Zbliżając się tu usłyszałem rozbawione głosy, które koiły moje zmysły i radowały duszę. Ale cóż - powiedział spokojnie młody wędrowiec i zwrócił się do starca.
- Jesteście czarodziejem?
- Tak - odparł - posiadłem dar władzy nad materią, elitarny kunszt, przywilej najlepszych.
Widać było, że starzec jest bardzo strudzony. Przekładał swą laskę z ręki do ręki, wspierając na niej swoją wychudzoną postać.
Czytaj dalej ->>
|
|
